Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «ο Υδραυλικός» δημοσιεύεται μια φωτογραφία από μια ακόμα βράβευση του Σπύρου Αναγνωστόπουλου, από την Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ) αυτή την φορά, γιατί με «την αυταπάρνηση και το συλλογικό πνεύμα συνέβαλε στην άνοδο της Συνομοσπονδίας», όπως αναφέρεται.
Σκέφτηκα να ανεβάσω αυτή την φωτογραφία όχι για να τον …προβάλω γιατί δεν το έχει ανάγκη, αλλά για να τονίσω εκείνο που ο ίδιος είχε πει κατά την αποχαιρετιστήρια ομιλία του στην Γενική Συνέλευση της Ομοσπονδία μας το 1999 όπου είχε τονίσει: (Αντιγραφή από το βιβλίο των «Αναμνήσεών» του).
«Επειδή όλοι εδώ είμαστε συνδικαλιστές και τρέχουμε και για τα κοινά σίγουρα θα έχετε ακούσει όλοι από τον περίγυρό σας, εγώ το έχω ακούσει πολλές φορές, την φράση
– Ρε κοίτα την δουλειά σου γιατί, ό,τι και να κάνεις, στο τέλος μια μούντζα θα εισπράξεις.
Εγώ λοιπόν δεν κοίταγα μόνο την δουλειά μου και τώρα που ήρθε η ώρα να εισπράξω την «μούντζα», όπως μου έλεγαν, εισπράττω το θερμό σας χειροκρότημα και την απέραντη αγάπη και εκτίμησή σας.
Αυτό σημαίνει ότι αν προσφέρεις κάτι με αγάπη και ανιδιοτέλεια πάντα αναγνωρίζεται»
Πρώτος βέβαια που αναγνώρισε την συμβολή του Αναγνωστόπουλου ήταν ο Κλάδος μας που, με απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης, τον ανακήρυξε σε Επίτιμο Πρόεδρο.
Δημοσιεύω και αυτή την απόφαση για το περιεχόμενό της.
Με τον Αναγνωστόπουλο ήμασταν 25 χρόνια μαζί σαν συνεταίροι και τα 10 από αυτά μαζί και στο Δ. Σ. της Ομοσπονδίας αυτός σαν πρόεδρος και εγώ σαν Α΄ Αντιπρόεδρος και Σύμβουλος.
Τον ξέρω λοιπόν όσο κανένας άλλος και θέλω να προσθέσω ότι πίσω από την μεγάλη του προσφορά υπήρχε πολύς κόπος και πολύ διάβασμα και ψάξιμο.
Όταν πηγαίναμε στις 7 στο μαγαζί εκείνος είχε ξεκοκαλίσει, από τις 5, την «ΕΞΠΡΕΣ» για να ενημερώνεται.
Θέλω να καταθέσω όμως κάτι που ελάχιστοι το ξέρουν.
Πίσω από την βεβαιότητα με την οποία παρουσιαζόταν υπήρχε ένας συνεχής φόβος αν κάθε φορά λέει και πράττει το σωστό.
Ποτέ δεν δημοσίευσε κάτι στον «Υδραυλικό» χωρίς να το συζητήσουμε πρώτα στον «πρωινό καφέ».
Και όταν του κάναμε μια παρατήρηση τις πιο πολλές φορές έκανε διορθώσεις ή δεν το δημοσίευε καθόλου.
Το μεγάλο του προσόν ήταν ότι άκουγε όλες τις απόψεις και κυρίως τις αντίθετες, αλλά στο τέλος κατάφερνε, παρά τις διαφορετικές απόψεις που διατυπώνονταν, να καταλήγουμε σε ομόφωνες αποφάσεις.
Και το ακόμα μεγαλύτερό του βέβαια ότι δεν έλεγε μόνο ωραία λόγια έκανε και πολλή δουλειά σε όλη την χώρα.
